Traces 2.0 series | carbon drawing-plexiglass-aluminium-brass | 2019 | 330 x 23 x 7 cm [total installation] | 17 x 23 x 7 cm [each]
[NL] Traces 2.0Mei 2020 - Sanneke Huisman, curator/schrijver
Traces 2.0 bestaat uit een serie semi-transparante tekeningen. Op iedere tekening is een dubbele verticale beweging zichtbaar: verfijnde, rechte lijnen komen samen met meer expressief aangezette lijnen. Paaijmans zette deze dikkere lijnen vanuit de losse pols. Ze zijn resoluut in hun krachtigheid. Aan weerszijden van deze lijnen zijn vervolgens fijne, machinaal vervaardigde lijnen gezet. Hoewel de machinale lijnen de menselijke lijnen insluiten, ogen ze aarzelend in hun fijnheid, alsof ze er tegenover de nadrukkelijke aanwezigheid van de grove lijnen niet mogen zijn. Maar in hun rechtheid zijn ze juist trefzeker; ze representeren objectief gezien een meer perfecte rechte lijn. Toch kunnen de twee niet zonder elkaar: de menselijke en de machinale lijn gaan in dialoog, en vinden in ieder beeld een nieuwe synergie.
Paaijmans plaatste de afzonderlijke tekeningen horizontaal naast elkaar op een messing T-profiel. De ritmische beeldenreeks lijkt in beweging te komen, als een abstracte animatie. Deze serialiteit heeft tevens tot gevolg dat niet de individuele tekeningen, maar de onderlinge overeenkomsten en verschillen ertussen centraal komen te staan. De expressieve, menselijke lijnen worden in het licht van de herhaling een zoektocht naar de ‘perfecte lijnvoering’: iedere tekening is een poging tot het zetten van een rechte lijn. De twee soorten lijnen tonen samen de sporen hiervan: de zoekende handeling van de maker, en het voortdurende slagen van de machine. Maar wat vertellen ze ons in het hier en nu? Is iedere lijn slechts het spoor van een activiteit uit het verleden? Is de tekening dan slechts een residu? Traces 2.0 bevraagt niet enkel de wijze waarop de lijn op het papier wordt geplaatst, en de relatie tussen getekende lijn en tekenaar (mens of machine). Het werk kaart de positie en status van de tekening zelf aan.
Een ander element dat in Traces 2.0 vrij spel krijgt, is de wederkerigheid tussen kader en gekaderde. Geheel tegen (teken)conventies is, vestigt Paaijmans de aandacht op het dragende element, dat een opvallend industriële uitstraling heeft. De tekeningen zijn achter plexiglas tussen aluminium klemmen geplaatst. Het eerste kader bevat geen tekening, en stelt zo het dragende mechaniek tentoon. Het transparante plexiglas onthult een elegant vormgegeven aluminium klem, die door de aanwezige moertjes en springveer tevens een zekere spanning bevat. Ook in het geval van de semi-transparante tekeningen wordt de ‘achterkant’ onderdeel van het werk; recto en verso zijn gelijktijdig aanwezig. Het is kenmerkend voor het werk van Paaijmans, waarin kader en gekaderde zich in een spanningsveld bevinden - en elkaar in vorm en functie wederzijds beïnvloeden. Door zijn aandacht te richten op zowel kader en gekaderde als tekenaar en getekende, raakt Paaijmans met Traces 2.0 aan de eindeloze hoeveelheid dialogen die zich kunnen voltrekken in een enkele tekening, en in een serie tekeningen.
[ENG] Traces 2.0
May 2020 - Sanneke Huisman, curator/writer
Traces 2.0 consists of a series of semi-transparent drawings. A double vertical movement is visible in each drawing: refined, straight lines are combined with more expressive lines. Paaijmans drew these thicker lines by hand. They are resolute in their power. Fine, machine-made lines were then created on either side of these lines. Although the machine-made lines enclose the human lines, they appear hesitant in their fragility, as if they are mismatched with the emphatic presence of the coarse lines. But in their straightness they are accurate; from an objective viewpoint they represent a more perfect straight line. Yet the two are interdependent: the human and the machine lines enter into dialogue, and find a new synergy in each image.
Paaijmans placed the individual drawings horizontally next to each other on a brass T-profile. The rhythmic series of images seems to move like an abstract animation. This seriality also means that it is not the individual drawings, but the similarities and differences between them that become the focus of attention. As a consequence of the repetitive process, the expressive, human lines become a quest for perfect lines: every drawing is an attempt to draw a straight line. Together, the two types of lines show the traces of this: the hesitant attempts by the maker, and the consistent successes of the machine. But what do they tell us in the here and now? Is each line just the trace of an activity from the past? Is the drawing just a residue? Traces 2.0 not only questions the way in which the line is placed on the paper, and the relation between drawn line and draughtsman (man or machine), but the work also maps the position and status of the drawing itself.
Another element that is given free rein in Traces 2.0 is the reciprocity between the frame and the framed. In defiance of drawing conventions, Paaijmans highlights the supporting element, which has an unmistakably industrial appearance. The drawings are placed behind plexiglass between aluminium clamps. The first frame does not contain a drawing, and thus exhibits the supporting mechanism. The transparent plexiglass reveals an elegantly designed aluminium clamp, which also embodies a certain tension due to the presence of the nuts and spring. Furthermore, the backs of the semi-transparent drawings become part of the work; recto and verso are present simultaneously. It is characteristic of Paaijmans work, in which the frame and the framed are in a field of tension – and influence each other in form and function. By focusing on the frame and the framed as well as the draughtsman and the drawing, with Traces 2.0 Paaijmans touches on the countless dialogues that can unfold in a single drawing, and in a series of drawings.
![]()
May 2020 - Sanneke Huisman, curator/writer
Traces 2.0 consists of a series of semi-transparent drawings. A double vertical movement is visible in each drawing: refined, straight lines are combined with more expressive lines. Paaijmans drew these thicker lines by hand. They are resolute in their power. Fine, machine-made lines were then created on either side of these lines. Although the machine-made lines enclose the human lines, they appear hesitant in their fragility, as if they are mismatched with the emphatic presence of the coarse lines. But in their straightness they are accurate; from an objective viewpoint they represent a more perfect straight line. Yet the two are interdependent: the human and the machine lines enter into dialogue, and find a new synergy in each image.
Paaijmans placed the individual drawings horizontally next to each other on a brass T-profile. The rhythmic series of images seems to move like an abstract animation. This seriality also means that it is not the individual drawings, but the similarities and differences between them that become the focus of attention. As a consequence of the repetitive process, the expressive, human lines become a quest for perfect lines: every drawing is an attempt to draw a straight line. Together, the two types of lines show the traces of this: the hesitant attempts by the maker, and the consistent successes of the machine. But what do they tell us in the here and now? Is each line just the trace of an activity from the past? Is the drawing just a residue? Traces 2.0 not only questions the way in which the line is placed on the paper, and the relation between drawn line and draughtsman (man or machine), but the work also maps the position and status of the drawing itself.
Another element that is given free rein in Traces 2.0 is the reciprocity between the frame and the framed. In defiance of drawing conventions, Paaijmans highlights the supporting element, which has an unmistakably industrial appearance. The drawings are placed behind plexiglass between aluminium clamps. The first frame does not contain a drawing, and thus exhibits the supporting mechanism. The transparent plexiglass reveals an elegantly designed aluminium clamp, which also embodies a certain tension due to the presence of the nuts and spring. Furthermore, the backs of the semi-transparent drawings become part of the work; recto and verso are present simultaneously. It is characteristic of Paaijmans work, in which the frame and the framed are in a field of tension – and influence each other in form and function. By focusing on the frame and the framed as well as the draughtsman and the drawing, with Traces 2.0 Paaijmans touches on the countless dialogues that can unfold in a single drawing, and in a series of drawings.
